در بازی زندگی. یاد میگیری: اعتماد به حرف های قشنگ بدون پشتوانه . مثل آویختن به طنابی پوسیدست‌ یاد میگیری: نزدیکترین ها به تو . گاهی میتوانند دورترین ها باشند. یاد میگیری: آنقدر از خودت برای روز مبادا پس انداز داشته باشی. تا بتوانی یک روزی تمام خودت رو بغل کنی و بروی . و در جایی که شنیده و فهمیده نشوی نمانی یاد میگیری : دیوار خوب است. سایه درخت مطلوب است. اما هیچ تکیه گاهی ابدی نیست